Centrum Cultury Arabskie wPoznaniu

Kaligrafia arabska to zdobnicza sztuka pisania, oparta na piśmie arabskim. Dla Islamu nie jest to tylko dziedzina sztuki. Jest to również głęboka gałąź sztuki, która w doskonały sposób przekazuje treści Koranu. Rozmaite rodzaje i stylizowane formy pisma często występują w ornamentyce, rzemiośle artyst. i architekturze. Wykształciło się kilkanaście duktów pisma kaligraficznego. Do najważniejszych należą: kufi zachodnie (powstał w VIII w. w Al-Kufie), najpopularniejszy dukt, wywarł największy wpływ na k.a.; typowa dla niego jest szerokość liter większa od wysokości, litery przybierają niekiedy kształty kanciaste; od IX w. formy liter stają się bardziej ornamentalne; wykształcony w X w. kufi wschodnie charakteryzuje się kształtniejszymi literami; istnieją rozmaite odmiany kufi: kwadratowe, ornamentalne, splecione, liściaste, zoomorficzne; maghribi [‘zachodni’], dukt wykształcony w zachodniej części świata islamu, o zaokrąglonych zgięciach liter zachodzących często pod linią na litery niższego rzędu; ghubar, dukt o bardzo małych literach, używany do kopiowania Koranu. Sześć duktów zw. sześć piór (arabska al-aklam as-sitta, perskie szasz kalam): sulus (tur. sülüs, perskie sols), stosowany w tytułach, kolofonach, na planszach jako ornament kaligraficzny, powstał w VIII w.;naschi (tur. nesih) rozwijał się od XI w., dukt elegancki, o kształtnych literach (łatwych do pisania i czytania) i równej długości liter nad i pod linią; muhakkak, dukt o literach nieco rozciągniętych horyzontalnie, skierowanych w lewo; rajhani (rihani), podobny do sulus, o delikatniejszych literach; tauki (tur. tevki), dukt o układzie horyzontalnym liter skierowanych w lewo, litery często łączone ze sobą; rika, dukt o literach zaokrąglonych, krótkich, ściśniętych, o układzie horyzontalnym, obecnie stosowany jako pismo odręczne.